มีแต่เรื่องผิดพลาด

ซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวกับจะตอกย้ำความไม่ได้เรื่องของตัวเอง
ยิ่งพยายามแค่ไหนก็ไม่อาจรักษาไว้ได้
อยากจะบอกกับคนไข้เหลือเกิน ว่า "ทำดีที่สุดแล้ว"
แต่ก็ไม่สามารถพูดได้เต็มปาก

เฮ้อ…สูญเสียความมั่นใจและความเชื่อถือในตัวเอง
ไม่มีทั้งทักษะ และความชำนาญใดๆ
มีเพียงความพยายามที่มีขีดจำกัด
ยิ่งทุ่มเทเท่าไร พอไม่อาจทำได้ ยิ่งเสียใจเท่านั้น
พยายามใจเย็น และบอกว่า "ไม่มีอะไร"
แต่จะมีใครเข้าใจบ้างล่ะ

เป็นหมอที่ไม่อาจช่วยคนไข้ได้…เจ็บปวดใจกับตัวเองที่ไร้ความสามารถ
พิจารณาความผิดพลาด มีสักกี่มากน้อยที่จะทดแทนได้
ขอโทษจริงๆ

 

เพิ่งรู้ความจริงว่าเราเป็นคนมือหนัก
หลังจากผ่าฟันคุดให้ไอ้น้อง มันก็บ่นเช้าบ่นเย็น บ่นทุกวัน ว่าปากบวม เป็นแผล  แถมชาไม่หาย
โอ้…พระเจ้าจอร์จ ก็ฟันมักยากจริงๆนะ บอกตั้งแต่ต้นแล้ว #48 horizontal impaction classII positionB
แต่มันยังไม่วายบอกว่าจะฟ้องเรา เรียกค่าเสียหายอีก เฮ้อ เวรกรรม ทำไป
แถมพ่อก็ดันเพิ่งมาบอกว่าเรามือหนัก(เคยขูดหินปูนให้) สอดคล้องกับน้องอีก

พอได้ฟังก็อดเสียใจไม่ได้ นี่เราง่อยขนาดนี้เชียว แล้วที่ทำให้คนไข้ทุกวันๆ คนไข้จะรู้สึกยังไงเนี่ย (-_-)"

 

คิดแล้วก็กลุ้มจิต ประกอบกับช่วงที่ผ่านมาเจอแต่ปัญหาในการทำงาน (ยังไม่นับรวมเรื่องน้อยเนื้อต่ำใจอื่นๆอีก)
อาทิตย์ก่อน : รักษารากฟันสองซี่พร้อมกันในคนไข้ แต่รู้สึกยังทำได้ไม่ดีนัก ใจร้อน ทำงานแข่งกับเวลา แถมผู้ช่วยยังไม่มาช่วยอีก ยิ่งทำให้ร้อนรน จนสุดท้ายงานที่ทำออกมาไม่ดีนัก  ได้แต่เสียใจ และหวังว่าวันนัดครั้งต่อไปจะสามารถแก้ไขให้ดีขึ้นได้
เมื่อวันเสาร์ : ทำครอบฟันชั่วคราว แต่ผู้ช่วยก็ไม่ใส่ใจที่จะมาช่วยอีก เซ็งจริงๆ แถมสียังไม่เหมือน ไม่อยากจะโทษว่าเป็นความผิดผู้ช่วย (ทั้งที่ก็มีส่วน) แต่ด้วยความโง่ของเราเอง(ทำไมไม่เช็คสีให้ดีก่อนนะ)  ทำให้ต้องลงเอยเช่นนี้
เมื่อวันอาทิตย์ เช้า : เจอรากหักแต่เช้า ทำเป็นเคสแรกด้วย หุหุ ….แจ๊คพอตแตกจริงๆ กว่าจะแคะได้ ทั้งเปิดเหงือก ทั้งกรอกระดูก แบ่งรากฟัน สงสารคนไข้จัง แต่ก็ได้บอกคนไข้ตั้งแต่ก่อนทำแล้วว่าซี่นี้ยาก โอกาสรากหักมีสูง สุดท้ายก็หักจริงๆ แม้จะทำสำเร็จในที่สุด(ล่อไปชั่วโมงครึ่ง) แต่ก็อดสงสัยความสามารถของตัวเองไม่ได้
ถ้าเป็นคนอื่นทำอาจจะไม่เป็นแบบนี้ก็ได้
เมื่อวันอาทิตย์ บ่าย : รักษารากฟัน แค่เปิด emer #36 ตอนที่ซับโพรงฟันกำลังคิดจะปิดอยู่แล้วเชียว ดันทำฟันแตกซะได้ แถมแตกด้าน lingual ลึกไปได้ขอบเหงือก เซ็งจริงๆ ยิ่งทำยิ่งแย่ ทั้งที่คิดว่าจะสามารถเก็บฟันซี่นี้ไว้ได้ สุดท้ายต้องบอกกับคนไข้ไปว่าอาจต้องถอน
กลัวคนไข้จะเสียความรู้สึกมากๆ พยายามที่จะลอง band แต่ดันไม่มีขนาดที่พอดี ที่สุดแล้ว คือ ลองอุดชั่วคราวเพื่อดูอาการไปก่อน เสียใจจริงๆ ถ้าสุดท้ายฟันซี่นี้ต้องถอนออก(ซึ่งมันคงต้องถอนออกอยู่แล้ว เหลือเพียงรอคนไข้ตัดสินใจเท่านั้นว่าจะถอนเมื่อไหร่)
แถมยังทำ floor of mouth เป็นแผลอีก ตอนแรกคนไข้บอกว่ามีเลือดซึมไหลไม่หยุด เราก็งงเลย ที่แท้หัวกรอไปถากโดนน่ะเอง (แต่อันนี้เขอแบ่งความผิดไปให้ผู้ช่วยด้วย ก็เล่นไม่อยู่ช่วยกันเลย หงุดหงิดใจจริงๆ)

ได้แต่อธิบายให้คนไข้เข้าใจ(ซึ่งก็ไม่แน่ใจว่าคุณน้องเข้าใจมากน้อยเพียงไหนว่าต้องเอาออก) ทั้งที่ในใจมันเจ็บปวด กับตัวเองที่ไร้ความสามารถ (T_T)

 

สรุปแล้วมีอะไรบ้างนะที่เราจะสามารถทำได้ เพราะสิ่งที่ทำลงไปไม่ได้เรื่องสักอย่าง…เฮ้อ เป็นหมอที่ไม่ได้เรื่องจริงๆเลย

ปล.ขอบคุณอ้อที่ปลอบใจเรา แต่งี้ดจริงๆเลยนะ ฟันซี่นั้นความจริงไม่สมควรแตกเลย (T_T)